Rozdział 21 cz.2

Dwa miesiące później

    

            W głowie księcia wykreował się niecny plan, który miał go zaprowadzić na szczyt. Nadszedł czas, by ostatecznie rozprawić się z jego przeciwnikami. W tym celu wystroił naszą Kate i zabrał ją do głównej sali, gdzie czekała już Sadira. Czarownica miała iść z nimi jako główna broń, którą posłuży się przeciwko Doran’om. Wampirzyca nie miała lekko z tym chłopakiem, przyprowadził do willi, gdzie przebywali fryzjerkę i teraz dziewczyna nie miała już włosów czarnych jak noc. Ogółem była tylko zabawką w rękach tego szaleńca.

-Czy wszystko gotowe do drogi?-zapytał młody książę, swoją podwładną.

-Tak Aleksandrze, czy nie lepiej by było zostawić tu tą dziewczynę? Będzie nas tylko spowalniać.

-Kate musi iść z nami, to część planu. Dobrze, złap ją za rękę i ruszamy, nie każmy naszym wrogom czekać.-powiedział, zaczynając śmiać się upiornie i w końcu skupiając na teleportacji. Trwało to tyle co jedno mrugnięcie okiem i już byli na dworze Doran’ów, a dokładniej za głównymi drzwiami. Jednym, mocnym kopnięciem otworzył wrota i weszli do środka. Swoim wtargnięciem zwrócili uwagę przebywających w tej części domu strażników, którzy naraz ruszyli na nich z bronią, lecz mocny cios mocą Sadiry i byli nieprzytomni.

-Chodźmy do Sali tronowej, nasz klon już tam wszystkich zgromadził.-uśmiechną się, zadowolony z siebie blondyn.

Zachary POV

                Nie miałem pojęcia czemu wszyscy zgromadziliśmy się w Sali tronowej, najwyraźniej wiedziała tylko Kate, która w tej chwili nerwowo chodziła dookoła nas wszystkich. Jej zachowanie coraz bardziej mnie niepokoiło, czasami miałem wrażenie jakby moja ukochana robiła się niewyraźna, tak jakby jej rysy były tylko wytworem mojej wyobraźni. Patrzyłem właśnie na jej ciemno szmaragdowe oczy, kiedy drzwi pomieszczenia stanęły otworem, a w nich ujrzałem jakąś starszą brunetkę, tego gnoja Black’a i dziewczynę, o zielonych oczach, która przypominała Kate z twarzy, ale była szczuplejsza-jakby wygłodzona oraz  miała inne włosy. Mój ojciec zerwał się z krzesła, na którym siedział i odezwał się do nowo przybyłych.

-Aleksandrze, co cię tu sprowadza? Chyba wyraziliśmy się jasno, że nie masz wstępu na nasz teren?

-Nie muszę się was pytać o pozwolenie, gdy chcę wejść do twojego domu Tristianie, a wiesz czemu? Bo jestem potężniejszy niż ty kiedykolwiek z tymi swoimi strażnikami. Mam kogoś, kto pokona ich wszystkich jednym skinieniem ręki. Prawda Sadiro?-powiedział szyderczo, spoglądając na swoją brązowowłosą znajomą. Spojrzałem na swojego ojca, który nagle cały się spiął i cofną o kilka kroków.

-Zachary, zabierz matkę oraz rodzeństwo i idźcie do schronu.-rzucił w moim kierunku tata, z wyraźnym strachem w głosie.

-Ale ojcze…

-To nic nie da głupcze, twój synalek nigdy nie powinien ze mną zadzierać, a teraz poniesie tego konsekwencje, wszyscy poniesiecie! A zacznę od ciebie, mój panie!-wykrzykną, a mężczyzna zaczął zwijać się z bólu, by po chwili upaść bezwładnie na podłogę. Wszyscy wstrzymali oddechy, bali się podejść do mojego rodzica, ale już wiedzieli, król zmiennokształtnych, mój ojciec umarł. Mama oraz moje młodsze rodzeństwo zaczęli cicho łkać, a ja tylko stałem znieruchomiały, próbując to wszystko sobie jakoś przyswoić.

-Zabrałeś mi dziewczynę, więc ja odbieram ci wszystkich, na których ci zależy. Kogo tu teraz zabić? Może naszą czarnowłosą?

-Nie!!-wykrzyknąłem, rzucając się w stronę mojej ukochanej lecz ona już wiła się w agonii, by po chwili zniknąć-Ty!! Co jej zrobiłeś?!

-Jejku, czyżby była dla ciebie ważniejsza od własnego ojca? Nie martw się, Kate ma się dobrze, prawda kochanie?-zwrócił się do drugiej swojej towarzyszki, co już kompletnie zbiło mnie z tropu. Dziewczyna podniosła na mnie swój wzrok, mogłem z jej oczu wyczytać między innymi smutek, żal, bezradność oraz promyk tęsknoty. Ale jak to się stało, że ona jest tam? Przecież przez ten cały czas była przy mnie. Chyba że to wcale nie była Kate...

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Cóż, Zachary ma mały problem  z posklejaniem wszystkiego do kupy. Bardzo słabo domyślny z niego chłopiec. Ogólnie ten rozdział wyszedł raczej słaby, ale lepszy taki niż jakby go w ogóle nie było. Z każdym dniem tracę chęci do pisania, co nie znaczy, że w ogóle nie mam pomysłów, bo takich jest pełno, po prostu z przeniesieniem wydarzeń na elektroniczną kartkę trochę u mnie kiepsko. Rozdziały wszędzie wychodzą takie sobie, to już nie to samo co na początku, gdy miałam jakiś plan, teraz coraz bardziej odbiegam od początkowego pomysłu na zakończenie i bardzo mnie to frustruje. Nie mam pojęcia czy zawiesić ten blog i wrócić tu kiedy już wszystko sobie poukładam w głowie, czy dokończyć je szybko i dać sobie z nim spokój. Oba rozwiązania nie za bardzo mi się podobają, ale nie widzę raczej innego wyjścia. Mam nadzieję, że święta mieliście udane i tak samo będzie z sylwestrem. Pozdrawiam i dziękuje, że jeszcze czytacie to opowiadanie. Dobranoc.