Rozdział 22

-Nie!!-wykrzyknąłem, rzucając się w stronę mojej ukochanej lecz ona już wiła się w agonii, by po chwili zniknąć-Ty!! Co jej zrobiłeś?!

-Jejku, czyżby była dla ciebie ważniejsza od własnego ojca? Nie martw się, Kate ma się dobrze, prawda kochanie?-zwrócił się do drugiej swojej towarzyszki, co już kompletnie zbiło mnie z tropu. Dziewczyna podniosła na mnie swój wzrok, mogłem z jej oczu wyczytać między innymi smutek, żal, bezradność oraz promyk tęsknoty. Ale jak to się stało, że ona jest tam? Przecież przez ten cały czas była przy mnie. Chyba że to wcale nie była Kate...

-Ale jak…?-zapytała Sabina.

-Jakim cudem Kate była z wami i ze mną? To bardzo proste, Sadira stworzyła dla mnie idealnego sobowtóra. Podróbka była materialna, ale miała pewne wady, których wy nie zauważyliście. Teraz wróćmy do mojej słodkiej zemsty. Kto następny do śmierci? Nikt? No to czas na ciebie książę, pożegnaj się z życiem.-rzucił z obłędem widocznym w oczach, a po chwili moje ciało zdawało się płonąć żywym ogniem.

-Nieee…!!!-usłyszałem krzyk mojej ukochanej, a później nie czułem już nic.

Kate POV

                Zerwałam się do pozycji siedzącej, nie wiedziałam co się wokół mnie dzieje, a jedyną myślą, którą miałam w głowie było to, że Zachary zginął. Rozejrzałam się po całym pomieszczeniu i zdałam sobie sprawę, że właśnie siedzę na własnym łóżku w mojej sypialni, a obok mnie jest żywy Doran oraz moi przyjaciele. Momentalnie starłam łzy z policzków, po czym rzuciłam się w ramiona mojego chłopaka.

-Wybaczcie, naprawdę nie chciałam, żeby to tak wyszło. Chcieliśmy tylko zrobić wam kawał, a wyszła katastrofa.-zaczęła przepraszać Sabina.

-Co się w ogóle stało? I gdzie my jesteśmy skoro przed chwilą byliśmy w Sali tronowej?-zapytałam skołowana.

-Wieczorem mieliśmy imprezę, napiliśmy się wszyscy i nawet nie zauważyliśmy waszego zniknięcia. Dopiero rano was znaleźliśmy i to w dość jednoznacznej scenerii.-powiedziała, rękoma zataczając krąg, by pokazać pokój.

                Rozejrzałam się uważnie, wszędzie na podłodze były porozrzucane szczątki naszych ubrań, niektóre meble, takie jak krzesło stojące niegdyś przy łóżku, były w drzazgach. Istny Armagedon!

-Wow!-wykrztusiłam w końcu, nie wierząc w to, że my we dwójkę zdemolowaliśmy pomieszczenie.

-To samo powiedzieliśmy na wejściu, co nie dziewczyny?-rzucił, uśmiechnięty Dymitr.

-Czyli że to wszystko co „przeżyliśmy” od imprezy, było snem wywołanym czarami?-odważyłam się w końcu zadać to bardzo ważne pytanie.

-Tak, oboje mieliście ten sam, bardzo realistyczny sen i nie mam pojęcia, czemu był taki drastyczny.-wyjaśniła Sabi, z przepraszającym wyrazem twarzy.

-Okej, to teraz jakbyście mogli wyjść z mojej sypialni, bo muszę się ubrać.-rzuciłam, nieco skrępowana -Ale nie ty Zach.-rzuciłam do chłopaka, który już chciał wyjść nagi.Ukochany ułożył się s powrotem, wygodnie w moim łóżku i przyciągnął mnie do siebie. Nasze nagie ciała były tak blisko siebie, że przestałam logicznie myśleć i chciałam wpić się łapczywie w jego usta. Chłopak chyba podzielał moje zdanie, gdyż już po chwili czułam jego gorące wargi na moich. Pocałunek trwał w najlepsze, przekręciłam się tak, że siedziałam okrakiem na jego biodrach i rękoma pociągałam lekko jego włosy. Właśnie w momencie, gdy mieliśmy się kochać, przypomniałam sobie o czymś.

-Kochanie, ale masz na sobie gumkę, prawda?-zapytałam, patrząc w jego oczy, w których po chwili ujrzałam zakłopotanie. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tak oto weszliśmy w nowy rok! Życzę wam wszystkim moi czytelnicy, wszystkiego najlepszego! Niech wasze marzenia spełnią się, a ten rok będzie udany. Wszystko dobrze się skończyło, jakoś wybrnęłam z bagna i jak dla mnie ten rozdział jest lepszy od kilku poprzednich. Zwłaszcza że wszystko jest dobrze, a bohaterowie jak zwykle napaleni na siebie. Staram się teraz to bardziej podkreślać, bo moim zdaniem to jest tu ważne. Dla tych, którzy głosowali za następną częścią mówię, że to się dobrze nie skończy, dosłownie i w przenośni. Ale nic, pozdrawiam i do następnego, który już niebawem. Miłej zabawy do białego rana.