Rozdział 31

Zachary POV

                Ostatni tydzień przed ślubem minął w mgnieniu oka, wydaje się  nawet za szybko. Mój kontakt z Kate był nikły w tym czasie, z racji tego, że musiałem przygotować się do roli władcy. Codziennie towarzyszyłem moim rodzicom w ważnych spotkaniach i uczyłem jak być sprawiedliwym i mądrym królem. W moje przyszłe obowiązki wliczała się również biurokracja, która jest nawet do ogarnięcia, ale to i tak nie moje klimaty. Wracając do tematu ślubu, w wieczór kawalerski pojechaliśmy dużym gronem osób do domu letniskowego Dymitra, gdzie gospodarz zgromadził całkiem pokaźną ilość alkoholu.  Do 22⁰⁰ języki już nam się rozwiązały i siedzieliśmy w małych grupkach, ja z bratem Kate Wiliamem, Dymitrem, moim świadkiem Erykiem oraz Joshem. Swoją drogą starszy Wild był nawet spoko, gdy już trochę wypił.

-Zachary, stary lubię cię nawet, ale skrzywdź moją małą siostrzyczkę, a dorwę cię we śnie i wież mi, nie będę delikatny.-odezwał się w pewnym momencie, popijając Bourbona ze szklanki.

-Dołączam się do tego co powiedział brat.

-Ja też, w końcu przyjaźnię się z nią odkąd pamiętam.-dorzucił swoje trzy grosze gospodarz.

-Spokojnie panowie, znam tą dwójkę od czasów szkolnych i jedyne co mogę powiedzieć to to, że Zachary od dawna szaleje za naszą kocicą i ostatnią rzeczą  jaką mógłby zrobić to ją skrzywdzić.-wtrącił się  Eryk, za co byłem mu okropnie wdzięczny.

-Czemu ją tak nazywasz?-zapytał Dymitr.

-Stary, to była jedna z najlepszych lasek w szkole, kiedyś pewien koleś z drużyny chciał się do niej dobrać, ale skończyło się na śladach paznokci  i limem pod okiem oraz obolałych genitaliach. Od tamtej pory już nikt oprócz mojego kumpla do niej nie startował, no może tylko ten cały Black.

 *

                Resztę nocy piliśmy i wspominaliśmy stare przygody, koło szóstej położyliśmy się spać, a o dziewiątej obudził nas kierowca. Pomimo kaca, wszyscy biegaliśmy po domu, by doprowadzić się do stanu używalności i długo po czasie ruszyliśmy s powrotem na dwór. Mieliśmy ponad cztery godziny jazdy, ale przy szybkiej jeździe Smith ’a, dotarliśmy wcześniej, mój żołądek nie wytrzymał tego i po wyjściu z samochodu rzuciłem się do krzaków. Gdy skończyłem zwracać, zabrali mnie do sypialni i zaczęły się przygotowywania.

                Stojąc na podwyższeniu w Sali tronowej, dopadły mnie wątpliwości. Co jeśli nie przyjdzie? Może jednak się rozmyśliła?  Takie myśli krążyły po mojej głowie, z każdą uciekającą minutą i aby zająć czymś innym rozbiegany umysł, skupiłem się na gościach, siedzących w specjalnie na tą okazję ustawionych krzesłach. Większość z nich była mi nieznana, ale mój wzrok przykuł jeden z nich, którego blond kłaki odznaczały się od siedzących wokół niego „ludzi”. Aleksander Black wraz ze swoją rodzinką zajmował ostatni rząd  przy ścianie, a jego siostra, która była wredną suką, siedziała z kpiącym uśmieszkiem po jego prawej.

                Skończyłem oględziny, gdy po pomieszczeniu rozszedł się marsz Mendelsona,  a na początku czerwonego dywanu zauważyłem moją ukochaną wraz z jej ojcem. Resztę uroczystości pamiętam jak przez mgłę, gdyż wpatrywałem się tylko i wyłącznie w te przepiękne, szafirowe tęczówki. Po pocałunku nadszedł czas na przyjęcie gratulacji oraz dalszą część już nie tak stresującą. Schodziłem zaraz za ukochaną, gdy zobaczyłem jak jej ciało osuwa się bezwładnie na ziemię. Złapałem ją w ostatniej chwili, zanim uderzyła w podłogę i  już po chwili dookoła nas zebrała się rodzina. Mama zajęła się wyprowadzaniem i uspokajaniem gości, a ja ruszyłem za ojcem do gabinetu lekarskiego, który znajdował się w drugiej części budynku. Położyłem Kate na leżance i czekałem aż lekarz ją zbada. Godzinę później dziewczyna się obudziła, a diagnoza została postawiona i do Sali weszli nasi rodzice.

-Co się stało doktorze Nelson?-zapytała moja matka.

-Omdlenie było spowodowane zbyt dużą ilością stresu, to zrozumiane, zważywszy na stan pacjentki.

-Jaki stan?! Moja córka jest na coś chora?!-wykrzyknął ojciec Kate.

-No bo my jeszcze nic nikomu nie powiedzieliśmy.-wtrąciłem, pocierając nerwowo kark-Mamo, tato, Maksymilianie, niedługo zostaniecie dziadkami .

-Zachariaszu Adrianie Doran, co ja ci jeszcze niedawno mówiłem o powiększaniu rodziny? –odezwał się ojciec, ganiącym tonem, ale już po chwili lekko się uśmiechnął, przez co mi ulżyło.

-Wracając do mojej latorośli,  kiedy się obudzi?

-Już jest przytomna, powinna chwilę poleżeć, dałem jej trochę krwi na wzmocnienie i będzie mogła wrócić na wesele. Proszę tylko dopilnować, by pani Doran codziennie spożywała po około dwa litry osocza i nie przemęczała się zbytnio.

-Już my tego przypilnujemy, z dzieckiem wszystko w porządku?-powiedziała mama.

-Oczywiście, tak jak mówiłem, wszystko wina stresu, gdy jego poziom opadł organizm się „wyłączył”. Niedługo proszę, żeby pacjentka przyszła i zrobimy kontrolne badania.